Pomniki od XIX w.

Do końca XVIII w. osobom grzebanym na miejskich cmentarzach nie wystawiano okazałych nagrobków. Ludzie bogaci i znaczący znajdowali miejsce pochówku w kaplicach rodowych lub kościelnych kryptach. Na cmentarzach publicznych chowano zwykłych, przeciętnych ludzi i pozostawiani im skromne . ziemne groby, które z czasem ulegały niwelacji, po prostu zrównywały się z ziemią. Od początku XIX w. miejsce wiecznego spoczynku znajdowali na cmentarzach publicznych również ludzie znamienici i tym zaczęto stawiać pomniki nagrobne. Z czasem zwyczaj upamiętniania miejsca pochówku trwałym nagrobkiem rozprzestrzeniał się na kolejne warstwy społeczne i stał si e, jak obecnie, normą. Wielkość pomnika, kamień, z którego został wykonany i bogactwo formy stały się wyróżnikiem mówiącym o pozycji społecznej pochowanego. Zdarzał się rodzaj rywalizacji na wystawność pomnika grobowego między możnymi rodami i wyrastały na cmentarzach prawdziwe monumenty, łączące sztukę kamieniarska z rzeźbiarską i architektoniczną. Okazałość tej sztuki sepulkralnej nie zawsze szła w parze z jej wartością artystyczną, niemniej jednak stanowią one do dziś przedmiot podziwu i odbierane są jako znamię swoich czasów. Po zakończeniu II wojny światowej, kiedy zabrakło opiekunów tych grobów, nierzadko uległy dewastacji i stawały się źródłem darmowego materiału kamiennego, wysokiej wszakże jakości.